Hvernig á jafnréttið að vera?

 Jafnréttismál eru greinilega heit til umræðu um þessar mundir.  Ég var rétt að byrja að ná mér eftir stóra klámráðstefnumálið þegar núna blossa upp á öðru hvoru bloggi umræður um forsíðuna á fermingarbæklingi Smáralindar.  Ég heyrði einmitt í henni Katrínu Önnu á Bylgjunni þegar ég var að keyra heim í dag (skellti mér á bókamarkaðinn eftir vinnu, mjög nauðsynlegt svona rétt fyrir verkefnatörn í skólanum!) þar sem var farið yfir stöðuna eftir þetta nýjasta útspil í umræðunni. 

Ég verð að segja það að ég er steinhætt að kalla mig feminista eftir þessa síðustu daga og vikur.  Auðvitað styð ég jafnrétti og það skal enginn segja mér að ég sé annars flokks manneskja, bara vegna þess að ég er kona en það skal heldur enginn segja mér að ég EIGI að hugsa svona og hinsegin AF ÞVÍ AÐ ég er kona.  Það er alveg jafn asnalegt.  Það er samt það sem ég fæ á tilfinninguna þegar ég hlusta á og les skrif þeirra sem kenna sig við Feministafélagið.  Að allar konur EIGI að hugsa á sömu nótu.

Sorrí, en ég er bara ekki hrifin af slíku.  Allar konur þurfa ekki að hugsa eins og sameinast á móti óvinunum sem eru fundnir (eða búnir til) í hverju horni.  Meira að segja á ljósmyndum.  Af því að einhverjir gætu hugsanlega, mögulega séð í þeim táknmyndir sem koma fram í klámi.  Það sagði Katrín Anna alla vega í viðtalinu á Bylgjunni.  Og það er víst ekki vandamál þeirra sem sjá eitthvað furðulegt út úr þessum myndum, ó nei, það er víst vandamál okkar hinna að finnast þetta ekkert athugavert.  Þarna virðast okkar viðbrögð EIGA að vera það sem “þeim” finnst “rétt.”

Samkvæmt því sem þarna kom fram verður þetta skeytingarleysi okkar, að hugsa ekki um það að einhverjir gætu hugsanlega, mögulega túlkað þetta sem tilvísun eða tákn um klám, til þess að klámvæðingin kemur til með að sigra heiminn.  Það að fólk skuli ekki hugsa um klám eða sjá klám í hverju horni á sumsé eftir að steypa okkur öllum í glötun.  Ég frábýð mér svona hugsunarhátt og vísa aftur á stórgóða grein Nornarinnar þar sem hún veltir fyrir sér af hverju klámvæðingin svokallaða stafar.

Í Íran mega konur ekki koma saman til opinberra mótmæla og er miskunnarlaust hent í fangelsi fyrir það eitt að tjá sig á götum úti og fyrir dómi vegur vitnisburður karla meira en vitnisburður kvenna.  Það eru mál sem þarf að berjast fyrir og breyta.  Ég fæ stundum á tilfinninguna að hér á landi sé verið að búa til forréttindavandamál til að takast á við.  Við höfum það raunar mjög gott, almennt eru konur ekki undirokaðar hér á landi þótt það vanti herslumuninn upp á launamál og fleira en með þessari skiptingu í kvenna- þetta og karla- hitt er verið að skapa fleiri vandamál en koma til með að leysast með þeirri aðferð.  Karlar eru ólíkir innbyrðis, rétt eins og konur eru ólíkar innbyrðis.  Við höfum einfaldlega öll mismunandi skoðanir og sýn á lífið, burtséð frá því hvort við horfum með augum karls eða konu. 

Hættum að birta viðtöl við konur sem læra rafvirkjun.  Já það eru fáar konur í rafvirkjun en það er ekkert merkilegt við það að kona sé rafvirki.  Hættum að koma fram við karlmenn sem vinna á leikskóla eins og þeir séu barnaníðingar eða stórskrítnir.  Mér finnst rökrétt að þegar við hættum að fókusa á það að val einstaklings gangi gegn staðalímyndum þá hættum við smátt og smátt að taka eftir þessum staðalímyndum.  Þegar það er minnst á þessar fyrirframgefnu ímyndir, þótt það sé verið að tala um að brjóta þær, þá eru þær styrktar.  Þegar það er bent á það að kona sé rafvirki eða karlmaður leikskólakennari, þá viðheldur slík framsetning þeirri skoðun að það séu í raun bara karlar sem vilji vera rafvirkjar og konur leikskólakennarar og að þessir tilteknu einstaklingar séu bara frávik.  Með öðrum orðum; með því að fjalla um frávikin á þessum nótum erum við sumsé að gera þau að ennþá meiri frávikum og viðhalda þar með norminu.

En ég hef sagt það áður og segi það aftur, konur þurfa ekki að standa saman, það þurfa allir að standa saman sem einstaklingar.  Það að skipta þjóðfélaginu í tvennt og segja annað hvort ertu með okkur eða á móti er ávísun á tapaða baráttu.  Það að setja lög (sem yrðu afar umdeild ef þau yrðu einhverntíma sett) um jafnt hlutfall kvenna og karla er að mínu mati ekki rétta aðferðin, það getur alveg verið að það myndi virka ef lögunum yrði framfylgt eins og er gert í Noregi (þar sem er búið að binda í lög að í stjórnum hlutafélaga verða 40% stjórnarliða að vera konur, annars má ríkið leysa félagið upp) en ég held að það myndi skapa spennu og vandamál og gera þannig minna gagn en ógagn.

Ég las pistil í dag á netsíðu, alls ótengdri jafnrétti og þessu rausi mínu en í honum var þessi áhugaverða setning: „Jafnvægi er ekki jafnrétti.”  Mér finnst þetta í raun stórmerkileg hugsun þegar maður setur þetta í samhengi við umræðuna undanfarið, jafnrétti verður ekki endilega náð þótt konur setjist í helming þeirra stóla sem í boði eru á þingi og í stjórnum og séu þar með jafnar á vogaskálum kynjasýnarinnar.  Það er jafnvægi, ekki jafnrétti...

Athugasemdir

[Ísdrottningin, 9.3.2007 kl. 08:06]

Heyr heyr.

[Þarfagreinir, 12.3.2007 kl. 10:02]

Orð

[Agný, 14.3.2007 kl. 00:41]

"Jafnrétti" er ekki það sama og "kvenréttindi"...en það virðist vera sem sumar af kynsystrum okkar ruglist svolítið á þessu tvennu..Það fittar ekki að svokallaðir "feministar" reyni að kenna sig við jafnrétti því að femin/ ine þýðir kven eða kvenleg (eftir því sem ég best veit..)Þannig að þær sem kalla sig feministar eru í raun eingöngu kvenréttinda -eða forréttindasinnar  fyrir  vissan hóp kvenna... Ég ætla ekki að flokka neinar þangað ..þær sjá alveg um það sjálfar...Ég er að hugsa um að stofna félag sem heitir  "karlremb" istar"  ...maður verður sko að hugsa um það að maður á 4 stráka..og  ég stend sko með mínum mönnum!!Er þetta kanski bara eitthvað alsherjar  samsæris plott....það endar allt á "istar"... terror"istar".. femin"istar", fas"istar"..naz"istar".. kommun"istar"...

[Þarfagreinir, 21.3.2007 kl. 09:37]

Þá er samsærið mjög svo viðamikið og fjölþjóðlegt:

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_isms